Winter.

De winter is de tijd voor romantiek

bij het haardvuur met mooie muziek.

Liggen op een schapenvacht,

samen knuffelen tot diep in de nacht.

Even alles om je heen vergeten,

en voor even niets anders willen weten.

Verliefd.

Als ik haar zie, voel ik mijn hart tot in mijn keel,

hoe kan dat nou, weet ik veel.

En dan dat rare gevoel in mijn buik,

en haar parfum dat ik als enigste ruik.

Als ze lacht, verdrink ik in haar ogen,

in mijn hoofd die brandende vraag: zou ze mij ook mogen?

Toch heb ik dit nog nooit gevoeld,

is dit dan wat er met ware liefde word bedoeld?

Ze vindt mij ook leuk en voorzichtig komt onze eerste kus,

ik smelt door haar lippen en weet nu dus,

wat die gevoelens betekenen,

het is verliefdheid, die mijn levens lijnen vertekenen.

Want als onze harten zijn getemd

zijn wij levenslang voor elkaar bestemt.

Dit gedicht heeft mijn zoon Robby geschreven voor zijn vriendin Susanne.

Verkeer.

Soms is het leven net een spitsuur,

jachtig of snel, van lange of korte duur.

Veel mensen zijn verdwenen uit mijn leven,

sommige kwamen terug, andere zijn gebleven

Toch geniet ik van mensen ieder moment,

ook aan de gedachte van hen die ik heb gekend

Zij zullen in mijn herinnering nooit vervagen

al kan ik het gemis soms niet verdragen.

Vertrekken doet een ieder elke dag,

hopend dat hij/zij 's avonds veilig terugkomen mag.

Sommigen gaan en ziet men nooit meer,

gedane zaken nemen geen keer.

Houd een geliefde af en toe stevig in je armen

en laat je dan optimaal door de liefde verwarmen.

Hou oprecht en eerlijk van elkaar,

geloof me, niets is minder waar.

Neem deel aan het verkeer dat leven heet,

dat is alles, wat ik er tot nu toe van weet.

Geschreven door Danny, mijn oudste zoon.